Jambo jambo!

Jambo Jambo! Ik leef nog! Ik ben nu bijna twee weken in Tanzania en het internet vinden is me eindelijk gelukt! Toen ik hier twee weken gelden aankwam en opgehaald werd van het vliegveld bleef de Afrikaanse cultuur niet lang voor me verborgen. We zaten in een jeep en we reden aan de linkerkant van de weg, wennen. Omdat het hier "winter" is was het rond 8 uur al pikdonker. Na een tijdje kwamen er koplampen op ons af. Wij zaten allemaal in de stress maar de bestuurder Moi bleef gewoon rustig rechtdoor rijden en uiteindelijk ging de auto naar de andere baan. Dat was mijn eerste ontmoeting met polepole, wat rustig aan betekent. Afrikaanse mensen gebruiken dit overal en altijd, ook al denk je dat iets niet langzamer kan. De dag erna reden we naar ons kamp, dat was 7 uur rijden maar onwijs gaaf. Want we kregen al een goed beeld van hoe mooi Tanzania was.

De eerste twee dagen hadden we voorlichting over het kamp en over het project. We werken aan het opknappen van een school, en kleine projecten daarnaast zoals een modderhuis opbouwen. Het grootste probleem zijn de wc's, die zijn er alleen voor de leraren. Dus als kinderen moeten plassen moeten ze naar huis rennen, en dit kan soms wel een uur duren. Zo missen ze dus hun halve schooldag omdat ze moesten plassen. Ik heb deze week aan een veranda van cement gewerkt voor de school, zodat als het regent de klassen niet overstromen. Ook heb ik bij het verfproject en mij het modderhuis geholpen. Het werk is pittig zwaar omdat alles met de hand moet. Ook het cement maken.

Maar de inwoners hier maken het leuk en waard. Het begint al morgens wanneer je een half uur door weilanden en dorpen naar de school moet lopen. Iedereen begroet je met Jambo wat hoi betekent en met zoengu zoengu, dat is letterlijk witte witte! Doodnormaal en na een dag reageer je erop. Tijdens dat lopen pakken kinderen je hand en lopen ze met je mee naar school. Tijdens werk komen vaak lokale mensen en de begeleiders, die ook allemaal lokaal zijn, met je praten. Zo leer je veel over hun manier van leven. Ook komen kinderen in hun pauze je helpen met bijvoorbeeld kruiwagens verplaatsen, maar wel alleen als ze leeg zijn natuurlijk. En ze doen ze niets liever dan je zonnebril afpakken en met je spelen. Ik geniet heel erg van hoe mensen hier samen zijn. Als je niet zoveel hebt dan helpt samen zijn onwijs. Samen sta je sterk en dat zie je hier overal.

In het dorp waarin we zitten hebben sommige vrouwen kleine bedrijfjes speciaal opgezet voor ons kamp. Zo maken sommige mama's, zo noem je elke oudere vrouw, kleren op maat en andere vlechten je haar in of zetten henna tattoos. Als deze dingen zijn omgerekend goedkoop, maar je helpt de mensen hier onwijs mee. Ik heb een jurk laten maken en ik heb een henna olifantje op mijn enkel. Het voelt goed om ze op deze manier te helpen. Veel dingen zijn goedkoper dan in Nederland maar je voelt je dan ook wel heel snel rijk. 50 cent is namelijk zo'n 1000 shilling. De jurk die ik heb laten maken koste me 15.000 shilling, wat maar € 7,50 is.

Verder is het kamp heel fijn, ik word elke ochtend wakker met uitzicht op zee en de mensen zijn onwijs lief en leuk. Ze komen vooral uit de UK of Australië. Ik ben vandaag naar de grotten geweest met een paar mensen. Die grotten waren heel erg indrukwekkend, en dit zou je nooit zo kunnen doen in Europa. We hadden geen helm, touw of iets waar we ons aan vast konden houden en in de grot moesten we een stuk zonder verlichting klimmen. Dat dit kon vond ik hilarisch en we hebben het allemaal overleefd. Hier was het ook weer pole pole. Volgende week ga ik voor vier dagen op een safaripark werken en de Massai bezoeken. Ook heb ik een duikcursus geboekt voor 4 dagen maar ik heb nog geen idee wanneer die gaat plaatsvinden. Ik geniet de hele tijd en ik snap waarom mensen verliefd worden op Afrika. Het is een warm land, letterlijk en figuurlijk. Iedereen zorgt en leeft met elkaar, daar word ik zo vrolijk van. Hoe slecht je leven ook is, hakuna matata hoor je hier de hele dag door. Geen zorgen.

Dikke knuffel voor iedereen! XXX