Tijd vliegt!

Ik weet dat het al even geleden is sinds mijn laatste blog, maar tijd lijkt hier te vliegen. Pas nu, als ik mijn dagboek teruglees, zie ik hoeveel je vergeet omdat er zoveel gebeurt. Zoals een jongen uit het dorp, die voor de grap kippen in een tent van een paar meisjes had gestopt. Maar hierbij even vergeten was dat deze ook weer gevangen moesten worden. Halve kamp een uur lang achter twee kippen aangerend. Hilarisch.

Ik heb na mijn laatste update twee dagen communitywork gedaan. In deze dagen heb ik de mama's geholpen met houthakken, maïs plukken en schoonmaken en met het van koken chapettis. Dat zijn een soort pannenkoekjes.

Op vrijdag gingen de meeste mensen die vorige maand hier waren aangekomen uit eten, als een soort afscheid. Het feestje begon al in de taxi die wij hier partybus noemen. Taxi's hier hebben 11 stoelen en draaien zo hard mogelijk Sean Paul. Maar er zitten nooit 11 mensen in een taxi. De chauffeur keek namelijk niet eens een klein beetje verbaast toen we met z’n 21en aan kwamen lopen. Eenmaal in de pizzeria, na een heel knus ritje, was het eten heerlijk en was onze rekening 650.000 shilling. Grof zo'n 325 euro, voor een diner voor 21 personen met 3 gangen en drank. Spotgoedkoop. Het was onwijs leuk om met deze groep weg te gaan en mee te maken hoe uit eten er hier aan toe gaat. Het verschilt niet veel, behalve dat ze hier geen versierinkjes bij het eten doen. Wat je ook bestelt, je krijgt precies wat je bestelt. Niks meer en niks minder.

De dag erna hadden we een afscheidsparty op het kamp zelf. Het feestje was leuk, maar gedag zeggen tegen mensen waarmee je een maand hebt gegeten, gewerkt, gelachen en je tanden mee hebt gepoetst is een marteling. Toen de bus wegreed en onze groep van 45 naar 11 personen was gekropen was het merendeel dan ook in tranen. De 3 dagen die we hadden tussen het vertrek en aankomst van de nieuwe groep hebben we nuttig gebruikt om flink wat grappen te verzinnen, waar ze uiteindelijk allemaal zijn ingetrapt.

Lisa, Sammy en ik zijn nu bezig met de schoolgebouwen schilderen en we schieten onwijs op, ondanks dat we maar de halve dag kunnen schilderen omdat de zon vol op de plek staat waar we schilderen. We hebben de entree van een gebouw al af, dat koste ons maar 2,5 dag en daar zijn we onwijs trots op. Ook heb ik geholpen bij het toiletblok. Ze zijn begonnen met metselen en het begint nu echt ergens op te lijken. Ik heb in deze week na werk ook ergens op een veldje gezeten met twee begeleiders van werk. Ze stelde al deze vragen over wat ze niet snapten in het Engels en ik kon eigenlijk alles beantwoorden.

Vandaag kwamen twee kindertjes helpen met stof van het schuurpapieren van mijn benen af te halen en daarna hebben we samen gedanst op de muziek van mijn iPod. Van de kleine momenten met de lokale mensen geniet ik het meest en daar leren we allebei van.

De ramadan was deze dinsdag afgelopen, dus alle uitgaansgelegenheden en winkels zijn nu weer normale tijden open. We besloten dus afgelopen zaterdag met z’n allene uit te gaan. Uitgaan in Afrika behoort denk ik tot mijn raarste en grappigste ervaring ooit.

Het is vreemd dat ik nu al meer dan een maand weg ben, alles voelt nog nieuw maar tegelijkertijd als thuis. Compleet schoon zijn heb ik na een maand wel opgegeven, want van de douche terug naar je tent lopen en schone voeten houden is niet mogelijk. Ik begin steeds meer dingen van thuis te missen maar ik geniet hier zo erg dat ik de meeste dingen niet eens heel erg vind.

Tot snel allemaal!
Liefs van Iris